با آرامشی مهربانانه

آن هنگام که مادرت پیرتر می شود؛
و چشمان گرانبها و با ایمان او،
زندگی را آن گونه که [زمانی می دید ] نمی بینند؛
زمانی که پاهایش فرسوده می گردند،
و برای گام برداشتن نمی خواهند او را یاری دهند؛

در آن هنگام بازوانت را برای یاری او به کار گیر،
با خوشی و سرمستی از او نگاهبانی کن،

زمانی که اندوهگین است،
بر توست که تا آخرین گام او را همراهی کنی،

اگر از تو چیزی می پرسد،
او را پاسخگو باش،
و اگر دوباره پرسید،
باز هم پاسخگو باش،
و اگر دگربار پرسید، دگربار پاسخش گو،
نه از روی ناشکیبایی، بلکه با آرامشی مهربانانه،

واگر تو را به درستی درنمی یابد،
شادمانه همه چیز را برای او بازگو،
ساعتی فرا می رسد، ساعتی تلخ،
که دهان او دیگر هیچ درخواستی را بیان نمی کند ...